بیائیم بهتر بدانیم وآموخته هایمان را بررسی کنیم (3)

  اولین فردی که نت های موسیقی را نوشت چه کسی بود؟

به نظر می رسد که انسان های اولیه هم دارای نوعی موسیقی بوده اند. اما خوب مسلم است که صدای موسیقی آنها با طنین موسیقی امروز ما بسیار متفاوت بوده است. این موسیقی غالباً حاوی فریادهای بلند و طولانی، آه و ناله و خلاصه از این جور چیزها بوده و رقصیدن و کف زدن و طبل زدن هم همراه آواز خواندن بود.

موسیقی عامیانه در طول قرن ها حیات یافته است و با گذشت نسل ها سینه به سینه_ و البته نه به وسیله ثبت کردن و نوشتن_ حفظ شده است.

موسیقی ترکیبی چند قرن سابقه دارد. تمدن های باستانی مثل چینی ها، هندوها، مصری ها، آسوری ها و عبری ها همگی دارای موسیقی بوده اند. ولی بیشتر این موسیقی ها ابداً شبیه موسیقی امروز ما نبوده اند. یونانی ها یک موسیقی پیچیده داشتند که با پهلوی هم گذاشتن ریتم های مختلف که کمی شبیه گام های امروزی بودند، ساخته شده بود. بعد از یونانی ها و رومی ها ( که همان موسیقی یونانی را تقلید کرده اند)، اولین کلیساهای مسیحی، از مهمترین عوامل پیشرفت هنر موسیقی قلمداد شده اند. «سنت آمبروز» و «سنت گرگوری»، نوع خاصی از موسیقی را آغاز کردند که به نام «سرود ساده» معروفست.

این، یک نوع آوازی بود که دسته جمعی می خواندند و آهنگ ها به سبک یونانی تنظیم شده بود. کشیش های کلیسا نیز طرز تصنیف موسیقی را فرا گرفتند و رواج دادند و روش جدید و امروزی نگارش موسیقی نیز از همین روش آنها پدید آمده است.

در سال 1600، اولین اپرا، که «اوریدیس» نام داشت، به وسیله «جاکوپوپری» عرضه شد. بعد از آن، آهنگ سازی مانند مونته وردی، نه تنها موسیقی برای اپرا ساختند، بلکه برای آلات موسیقی مثل ویلون هم، آهنگ هائی نوشتند. همچنین در این دوره، شروع به نوشتن تصنیف آهنگ هائی برای مجالس رقص درباری، و نمایش ها و تعزیه خوانی کردند و بالاخره در همین دوره بود که قسمت اعظم موسیقی و آهنگ هائی که امروزه ما از گوش دادن به آنها لذت می بریم، توسط کسانی مانند باخ، هندل، هایدن و موزارت و بتهوون ساخته شد.

  آکوردئون را چه کسی اختراع کرد؟

آکوردئون یک آلت موسیقی است که بر اصل دمه آهنگری و دمیدن هوا، ساخته شده است. صدا در اثر عبور با فشار هوا از زباله های فلزی که روی دستگاه تعبیه شده اند به وجود می آید. رد پای پیشرفت و تکامل این وسیله موسیقی، شاید به سال های خیلی دوری باز می گردد.

زباله های فلزی که قسمتی از این آلت موسیقی را تشکیل می دهند. برای اولین مرتبه به وسیله چینی های قدیم برای یک دستگاه موسیقی که به چنگ معروف است، به کار برده شدند. بعداً در قرن شانزدهم فکر تعبیه قفسه های چوبی به آلتی که بر اساس دم آهنگری ساخته می شد به وجود آمده و به این ترتیب آکوردئون اولیه پیدایش یافت.

بدیهی است که در اثر باز و بسته شدن دمه که موجب جریان هوا می شود، زباله های فلزی به ارتعاش در می ایند. به کلیدها یا دکمه های زبانه ها فشار آورده می شود و در نیتجه لرزش و نوسان، زبانه ها انواع آهنگ ها را در آکوردئون، به وجود می آوردند.

صفحه دکمه این آلت موسیقی، شبیه همان چیزی است که در پیانو هم به کار رفته است و اختراعی است که به قرن بیستم مربوط می شود. اولین آلت موسیقی که می توان آن را جد آکوردئون فعلی دانست به وسیله شخصی اتریشی بنام دامیان در سال 1829 درست شد و به ثبت رسید.

آن طور که معلوم است آکوردئون تا سال 1910 فقط در کشورهای اروپائی شهرت داشت و سپس با آمریکائی ها معروف گردید. این آلت موسیقی از آن تاریخ تا کنون به طرق زیادی تکامل یافته است و در سال 1937 برای اولین بار در یک ارکستر سمفونیک مورد استفاده قرار گرفت.

پیانو آکوردئون دارای 120 کلید باس در یک طرف بوده و 41 دکمه سه تایی روی صفحه ای – از نوع پیانو – قرار دارد. برخلاف، دیگر وسایل موسیقی که بر اثر کوشش یک یا چند نفره به وجود آمده اند، طبل از ابتدای زندگی بشر اولیه وجود داشته است. انواع مختلف طبل به وسیله انسان های اولیه مورد استفاده قرار گرفته اند که رد پای تاریخچه بعضی از انواع آنها حتی به زمان پیدایش کره زمین می رسد.

احتمالاً اولین بار از طبل به عنوان وسیله ای که اهالی یک قبیله به هم خبر بدهند یا همدیگر را صدا بزنند استفاده شده است؛ یا این که طبل زدن نوعی دادن علامت جنگ بوده است. تا این که در همان زمان ها این وسیله کم کم به صورت یک وسیله موسیقی درآمد. چون انسان های وحشی در مبارزه با ارواح شیطانی آنرا به کار می بردند و طبل زدن برای آنها یک مفهوم مذهبی داشت. بنابراین در مراسم آنها شامل رقص و پایکوبی هم بوده و طبل یک وسیله پر اهمیت به شمار می رفته است. انسان های اولیه طبل هائی را که با اَشکال مختلف ساخته شده بود به کار می بردند. مثلاً طبلی را که از یک تنه تو خالی درخت درست شده بود و پوست حیوانات را روی آن کشیده بودند، به کار می بردند. یا طبل های خیزران که از قسمت های خالی نی درست می شد و با چوب آن را می زدند. حتی بعضی ها هم بدن خود را محکم به زمین می کوفته اند، تا صدائی شبیه صدای طبل برخیزد!

استفاده از طبل در میان مردم مصر باستان خیلی مرسوم بوده است.

طبل مصری عبارت از طبل کوچکی بود که با دست حمل می شد، عبری ها هم طبلی را به کار می برده اند که قسمی از طنبور بود که گاهی با دست، زده می شد و گاهی با چوب. چینی ها و ژاپنی ها هم از زمانه قدیم، صاحب این آلت موسیقی بوده اند.

سرخپوستان آمریکائی از طبل نه تنها برای فرستادن پیام یا در رقص و پایکوبی استفاده می کردند بلکه آن را برای پیش بینی هوا به کار می بردند؛ زیرا عقیده داشتند هر وقت بخواهد باران ببارد آن پوستی که روی طبل کشیده شده است سفت خواهد شد. بنابراین این علامتی بود برای بارانی بودن هوا!  

  اولین دستگاه ضبط صدا چطور ساخته شد؟

اولین دستگاه ضبط صدا به وسیله «توماس ادیسون» در سال 1877 ساخته شد. اولین دستگاه ادیسون، شامل یک سیلندر «استوانه» بود که با یک دسته می چرخید. این دستگاه یک شیپور و یک سوزنی بینوک یا «استیلوس» هم داشت و در انتهای باریک تر شیپور هم در یک دریچه متحرک قرار داشت.

امواج صوتی که از انتهای گشادتر شیپور وارد آن می شدند باعث حرکت این دریچه در یک جهت یا در جهت دیگر می شدند. با این دریچه ها سوزن ضمیمه شده بود که در اثر امواج صوتی به بالا و پایین حرکت می کرد.

سلیندر، از یک لایه ورق قلع پوشیده بود و سوزن هم درست مقابل این ورقه قلع تعبیه شده بود و داندانه هائی همانطور که دسته چرخیده می شد، شیپور و سوزن ضمیمه با آن را آهسته در امتداد سیلندر حرکت می داد. با این ترتیب ضمن آن که سوزن دفعات بیشماری دور ورقه گردش می کرد، روی آن خط و شیاره هائی می انداخت.

وقتی کسی در این شیپور آواز می خواند یا حرف می زد سوزن بالا و پایین می رفت. وقتی سوزن پائین می رفت شیارهای عمیق تر، روی ورقه قلع می گذاشت و وقتی بالا می رفت بالعکس این خط ها سطحی تر و کم عمق تر می شدند.

این تغییر عمق شیارها الگوی امواج صوتی بود که از صدای آن شخص گوینده یا خواننده بر می خاست.

برای گوش دادن صدای ضبط شده در دستگاه، سوزن و شیپور را به ابتدای شیارها بر می گرداندند. بعد، همانطور که سوزن این خط های موجی را تعقیب می کرد، باعث می شد که آن دریچه متحرک در شیپور با همان الگو، شروع به ارتعاش کند. این هم به نوبه خود باعث حرکت هوا در شیپور به عقب و جلو و بالاخره همین کیفیت صدائی شبیه صدای اصلی ضبط شده تولید کرده و بیرون می فرستاد.

 بیائیم بهتر بدانیم وآموخته هایمان را بررسی کنیم (2)

مبداء و سرچشمه بازی های کودکانه از کجاست؟

امروزه، بازی «قائم باشک» هنوز خیلی بین بچه ها محبوب و متداول است. چون بازی تفریحی و سرگرم کننده ای است. اما اصل و مبدأ این بازی به زمان های خیلی خیلی دور بر می گردد که در آن زمان ها، این بازی معنی دیگری برای مردم داشته است.
در حقیقت، در عهد قدیم، این بازی بیشتر به وسیله ی بزرگترها بازی می شده است. در بعضی از نقاط اروپایی، عادتی متداول بود که بر حسب این عادت و رسم، در فصل بهار مردم برای یافتن پرندگان و گل های بخصوصی که همراه با آغاز فصل ظاهر می شدند، به جنگل ها و نواحی اطراف شهرها می رفتند.
سپس این نشانه ها را همراه خود به دهکده می آوردند، تا هر کس ببیند که بهار واقعاً رسیده است. جستجو برای پیدا کردن این نشانه های فرا رسیدن بهار، که در جنگل ها مخیفانه خودنمایی می کردند، در حقیقت آغازی برای به وجود آمدن بازی قائم باشک بود. بنابراین امروزه با وجود گذشت زمانی طولانی، هنوز در بعضی از کشورها موقع این بازی ، کسی که پنهان می شود صدای پرندگان را تقلید می کند.
نکته جالب توجه، خصوصاً در مورد تمام بازی های کودکان این است که هر کدام از این بازی ها در ابتدا ی امر، به صورت یک بازی شروع نشده است، بلکه مثلاً یا به عنوان چیزی که در تاریخ اتفاق افتاده یا یک افسانه ای که بین مردم شایع شده و بالاخره بعضی از این بازی ها بعضی اوقات هم، با یک واقعه شیرین یا یک تراژدی غم انگیز و تلخ شروع شده است.
بازی «پل لندن فرو می ریزد» که بین بیشتر بچه های اروپائی متداول است، در ابتدا خیلی جدی شروع شده است. البته باید بدانید که این بازی اصلاً ربطی به شهر لندن ندارد! و اصل آن به زمان هائی بر می گردد که مردم معتقد بودند که بعد از مرگ از روی پلی خواهند گذاشت. بعضی ها از روی یک پل طلائی که به بهشت ختم می شود، بعضی ها هم از روی پلی کهنه و لرزان که شیطان آن طرفش ایستاده است. این بازی امروزه در بیشتر دنیا بازی می شود که البته در هر کشور، اسم مخصوصی دارد.
شما ممکن است که فکر کنید که اسکی ورزش جدیدی است. ولی باید بدانید که اسکی یکی از قدیمی ترین طرق مسافرت بود که بشر شناخت. خود کلمه «اسکی» از کلمه ایسلندی scidth می آید که معنی «کفش برف» را می دهد.
بعضی از تاریخ نویسان عقیده دارند که حتی مبدأ و پیدایش اسکی به عهد حجر باز می گردد و حجاری هائی پیدا شده که بشر را در حال اسکی کردن نشان می دهند.
اولین چوب های اسکی تا آنجا که به خاطر می آید ، چارچوب خمیده ای داشته که از استخوان حیوانات درست می شده و آن را با تسمه چرمی بپا نگاه می داشتند. در این مورد تصویری موجود است که روی سنگ حجاری شده و مربوط به نهصد سال قبل است که یک اسکی کننده را نشان می دهد.
اسکی به عنوان یک ورزش، برای نخستین بار در نروژ شروع شد. در حقیقت، شهر «مورگدال» در این کشور، به عنوان «مهد ورزش اسکی» شهرت دارد، زیرا این منطقه برای زمان های درازی منطقه بسیار برف گیری بوده است.
در زمستان موقعی که اهای بومی، برای شکار یا مسافرت به کوه ها می روند یا برای خرید یا دید و بازدید به دهکده یا بازار می روند، مجبورند که برای راه رفتن از چوپ اسکی استفاده کنند.
بالاخره اگر فکر می کنید که مسابقات اسکی یک پدیده جدید است، باید بدانید که در نروژ حدود سال 1767 مسابقاتی بین حریفان زبردست، ترتیب داده می شده است. تعریف دوئل، به مفهوم امروزی آن، عبارت است از مواجهه دو جانبه بین دو نفر در مواقعی که پای اعاده حیثیت در بین باشد، که هر کدام از این دو نفر، اسلحه گرم همراه داشته و مجبور به رعایت مقررات خاصی هستند. پس با این تعریف، بعضی از مبارزات معروف تن به تن، واقعاً یک دوئل محسوب نمی شده اند.
برای مثال، نبرد تن به تن معروف هکتور و آشیل که هر کدام می خواسته دیگری را شکست دهد، یک دوئل نبوده است.
دلیل این موضوع آن است که در زمانهای قدیم، یک نوع دوئل بود که به اسم «دوئل شرعی» نامیده می شده که یک نوع مبارزه قانونی بود، بدین معنی که وقتی جنگی در شرف وقوع بود، یک نماینده از قبیله دشمن مأمور می شد که با قهرمان طرف دیگر مبارزه و دوئل کند. طرف غالب و برنده در این دوئل نشان های برای پیروزی قبیله مربوط در نظر گرفته می شد. یعنی قبیله مزبور، استحقاق پیروزی در این جنگ را داشت.
ولی در آن موقع، این نوع دوئل کم کم منسوخ شده و دوئل شرافتی پدید آمد. این نوع دوئل ها، در حدود قرن شانزدهم، متداول بود. رسم دوئل کردن بین سالهای 1601 و 1609 آنقدر شایع شد که بیشتر از 2000 نجیب زاده فرانسوی، در دوئل جان خود را از دست دادند. در این موقع کلیسا و بعضی از مقامات رسمی شدیداً به این رسم معترض شده و در سال 1602، پادشاه فرانسه فرمانی صادر کرد که به موجب این فرمان، هر کس که رقیبی را به دوئل دعوت کرده و یا دعوت دوئل، محکوم به مرگ خواهد شد. این سختگیری برای جلوگیری از دوئل همچنان پا برجا بود، تا این که در سال 1609 این فرمان کمی تعدیل گردید و قرار شد که هر کس بخواهد دوئل کند باید از پادشاه کسب اجازه نماید. رسم دوئل در انگلستان هم خیلی محبوبیت پیدا کرد ولی در آنجا هم به علت اعتراضاتی، این رسم غیر قانونی اعلام شد. در آلمان هم دوئل بین دانشجویان، قسمتی از زندگی جدی دانشجویان آلمانی را حتی تا سالهای اخیر هم، تشکیل می داد. یعنی حتی این افتخاری بزرگ برای هر دانشجوئی بود که در دوئلی شرکت می کرد. بازی باورق، به زمانی خیلی دور در تاریخ، باز می گردد. ولی هیچ به درستی نمی داند که این بازی، اولین بار در کجا و چه وقت انجام شده است. بسیاری از متخصصین عقیده دارند که این بازی احتمالاً از آسیا به جاهای دیگر دنیا برده شده است.
روایت شده است که هم هندوهای قدیم و هم مسلمانان به عنوان یک سرگمی، باروقهائی که شکل آنها گرد بوده است، ورق باز می کرده اند اما سابقه ای از این موضوع در دست نیست. و سابقه ای که داریم مربوط به قرن چهارده به بعد است. چینی ها ادعا می کنند که حتی در سال 1120 هم در چین ورق بازی وجود داشته است که در زمان حکومت یکی از امپراطوری های چینی که «سیون – هو» نام داشته است، برای سرگرمی امپراطور و درباریان اختراع شده بود.
هر چه به پایان قرن چهارده می رسیم، بازی با ورق در فرانسه محبوبیت بیشتری پیدا می کند، به طوری که این محبوبیت به جائی رسیده و آنقدر زیاد شد که دولت ناچار شد فرمانی صادر کند که به موجب آن، مردمی که کار می کردند، دیگر حق نداشتند در روزهای کار، ورق بازی کنند. ورق های بازی معمولاً به شکل مربع مستطیل یا مربع بوده و بعضی اوقات هم دایرده شکل بوده است.
جعبه های اولیه، حاوی 86 کارت بوده است و یک نوع ورق هم بوده که شماره نداشته و به اسم فو معروف بوده که از قول انلیس به معنی احمق می آید. همان ورقی که امروزه آن را «ژوکر» می نامیم. در قرن پانزدهم، که هنر گراورسازی در اروپا معرفی شد، قبل از آن چون ورق های بازی تماماً با دست نقاشی شده و نوشته می شدند، بدین جهت قیمت آنها خیلی گران بود و جزو چیزهای کولس محسوب می شد، بنابراین فقط ثروتمندان می توانستند صاحب ورق بازی باشند. اما با روی کار آمدن گراورسازی، قیمت ورق بازی خیلی ارزان شد و برای اولین بار طبقه فقیر هم توانست، به ورق بازی دست یافته و از بازی ورق لذت ببرد. در قرن شانزدهم در فرانسه، چهار نوع خالی که امروزه برای ما آشناست، دل، پیک، خشت و خاچ برای اولین بار به کار رفت.

  چگونگی پیدایش بازی گلف!

همانطور که امروزه می شناسیم، احتمالاً منشأ بازی گلف، از اسکاتلند است. ولی اگر بخواهیم رد پای آن را بگیریم. شروع این بازی به صدها سال پیشتر باز می گردد. در اوایل امپراطوری روم، یک نوع بازی وجود داشته و به نام «پاگانیکا» معروف بوده است؛ که با یک توپ چرمی پر از پرهای نازک پرندگان و یک چوب خمیده که به عنوان چوگان بوده، بازی می شده است.
دلایلی وجود دارد که در انگلستان هم، یک بازی که خیلی شبیه بازی گلف بوده، در اواسط قرن چهاردهم وجود داشته است، و در موزه بریتانیا تصویری در یک کتاب متعلق به قرن شانزدهم وجود دارد که سه بازیکن این بازی را نشان می دهد و هر کدام، یک توپ و یک چوب چوگان دارند، که سعی می کنند توپ را به کمک این چوگان، به داخل سوراخی بیندازند.
در قرن پازندهم، گلف به قدری در اسکاتند عمومیت یافت که قوانینی گذاشتند که این بازی را قدغن کرد. زیرا، خیلی از وقت مردم را می گرفت! گذشته از این، علاقه زیاد به گلف، حتی باعث شده بود مردم مثلاً تیراندازی را هم فراموش کرده، و یا این که یکشنبه ها به کلیسا نیایند.

گلف از قدیم هم، به عنوان یک بازی «اشرافی و باستانی» معروف بوده است. برای این که به نظر می رسید، اشراف خیلی به این بازی تمایل داشته اند. جیمز چهارم، جیمز پنجم و ماری استورات، از علاقه مندان بازی گلف بوده اند. اولین کلوپها ی گلف، در قرن هجدهم تأسیس شدند. در امریکا گلف از سال 1799، کم و بیش بازی می شده است. اما تقریباً یک صد سال گذشت تا این که این بازی به صورت یک ورزش مرتب و منظم در آمریکا در بیاید. اولین کلوب گلف، در آمریکا در سال 1888 در نیویورک تأسیس شد.  

  اولین موسیقی چه بود؟

افسانه های گوناگونی بین مردم در مورد این که موسیقی چطور آغاز شده است وجود دارد. انجیل می گوید که «جوبال» پدر موسیقی بوده است. کتب قدیمی اسپانیائی حکایت می کنند که وقتی جوبال داشته به آهنگ سندان کوفتن «توبالکن» گوش می داده، متوجه شده که چطور این صداها، انعکاس موزونی پیدا می کنند.
سپس او سعی کرد این صداها را تقلید کند، و به زودی توانست با پرده بلند و کوتاه آواز بخواند. در افسانه های یونانی آمده است که «پن» مخترع نی چوپانی بوده است. روایت شده که «پن» موقعی که داشته تصادفاً، توی این نی کنار رودخانه ای، آه می کشیده، متوجه شد که نفس های او به صورت نوای غم انگیز و محزونی، در این نی ها منعکس می شود. بنابراین، پن با این تجربه هایی که کسب کرده بود. این نی ها را به طول های نامساوی بریده و به هم چسباند و به این ترتیب یک آلت موسیقی درست کرد.
البته این داستانها، غالباً تخیلی هستند، به نظر می رسد که انسان های اولیه هم نوعی آهنگ و موسیقی از بعضی چیزها، به وجود می آوردند. موسیقی عامیانه به عنوان نوع باستانی موسیقی از زمانی آغاز شد که آواز خوانان تعلیم ندیده، پیش خودشان آوازهائی ساخته و می خواندند. یونانی ها موسیقی را با شعر و داستان های نمایشی ( شبیه خوانی) مربوط کرده بودند. و اسباب های موسیقی که به کار می بردند، عبارت از چنگ، بربط، فلوت و این نوع چیزها بود.
هنر موسیقی، پیشرفت خود را به مقدار زیادی مدیون کلیساهای مسیحی می داند. چون این موسیقی کلیسائی بود که باعث شد انواع دیگر موسیقی پدید آمده و وسایل موسیقی اختراع شوند و خلاصه موسیقی به صورت یک هنر قطعی جای خود را در میان انواع هنرهای دیگر باز کند.  

  سرودهای کودکانه سنتی از کجا به وجود آمده اند؟

بچه ها در همه جای دنیا، صدها شعر و سرود و آوازهائی را که پدر و پدر بزرگ های آنها سروده اند، همیشه می خوانند. به این دلیل، عبارت (سرودهای کودکانه سنتی) برای اولین بار در سال 1824 به کار رفته و چنین اشعاری در صدها سال پیش به وجود آمده است.  
مبدأ و سرچشمه سرودهای عامیانه سنتی، مختلف است. بسیاری از آنها از اعیاد، جشن و سرورها و یا مراسم خاصی که در صدها سال پیش معمول بوده است، سرچشمه می گیرد؛ که بازگو کننده چیزهای مختلفی هستند.
مثلاً بعضی از آنها بازگو کننده عجایب دنیا و بعضی دیگر بازگو کننده آهنگ های قدیمی، مثلاً مربوط به بند آمدن باران یا طوفان یا خشکسالی و طغیان رودخانه ها و غیره است.

مثلاً در مورد شعر معروف «پل لندن فرو می ریزد» که سرچشمه آن به دوران باستانی برمی گردد. یا سرودهای مذهبی و دعاهائی که بچه ها موقع خواب می خوانند، به مراسم و سنت های قدیمی و باستانی باز می گردند.
بعضی از این سرودها ممکن است از بازی های باستانی هم ناشی شده باشند. مثلاً سرود «نیک نک پدی وک، بده استخوان به یک سگ»، از یک بازی قدیمی که در ژاپن وجود داشته است، ناشی شده است. که این بازی از ژاپن به روم و بعد به انگلستان برده شد و سرانجام با فتح سربازان رومی به تمام قاره اروپا سرایت کرد.
سرودهای عامیانه سنتی بعضی اوقات هم از آوازهای فروشندگان دوره گرد خیابانی که کالای خودشان را به صدای موسیقی و آواز مانند، عرضه می کنند، ناشی شده است.
مثل «لوبیای داغ داغ داغ دارم لوبیا…»
زمانی این داستان ها و آوزاهای سرود مانند، بر روی صفحات طومار مانندی چاپ شده و در مقابل پول کمی فروخته می شد، مثلا «سه موش کور» که یکی از سرودهای عامیانه معروف است، در سال 1609 چاپ شد و به مقدار زیاد به فروش رفت.
بالاخره بعضی از این سرودهای عامیانه هم، از طریق سیرک های سیار و یا هنرپیشه دوره گرد که در خیابان ها برای مردم برنامه اجرا می کنند یا بچه های مدرسه، توی دهان ها افتاده است.
حدود هشتصد سرود عامیانه سنتی که اکنون در دهان بچه ها خیلی متداول است، عمری طولانی تر از حدود 200 سال دارند.

  اولین باغ وحش را چه کسی به وجود آورد؟

باغ وحش عبارت است از محلی که انواع حیوانات زنده در آنجا نگهداری شده و به معرض نمایش گذارده می شوند.
چرا اصلاً حیوانات وحشی را در باغ وحش نگاه می داریم؟ بزرگترین دلیل این موضوع این است که بیشتر مردم، به حیوانات خیلی علاقه و توجه دارند. دلیل دیگرش این است که بسیاری از علما با مطالعه در زندگی حیوانات می توانند خیلی چیزهای با ارزش و جالبی فرا گیرند.
اولین باغ وحش دنیا تا آنجا که می دانیم، در زمانی خیلی قدیم یعنی تقریباً حدود 1150 قبل از میلاد مسیح، به وسیله یکی از امپراطوری های چین به وجود آمد؛ که در این باغ وحش انواع مختلف گوزن، پرنده و ماهی نگاهداری می شد.
با وجود این که، این باغ چیزی شبیه همین باغ وحش های امروزی ما بود، در ضمن دارای یک دروازه بزرگ بود که راه ورودی آن به شمار می رفت. درِ این باغ وحش، احتمالاً بر روی مردم عادی باز نبوده است؛ یعنی برای استفاده عموم نبوده و اختصاصاً فقط برای سرگرمی خود امپراطور و درباریان درست شده بود.
برای این که، در آن زمانها، گردآوری و نگاهداری این حیوانات برای باغ وحش، خیلی خرج بر می داشت، بنابراین باغ وحش ها در دوران باستانی، متعلق به پادشاهان اشخاص خیلی ثروتمند بوده است و بسیاری از آنها صاحب مجموعه هائی از پرندگان، ماهی ها و انواع دیگر حیوانات کمیاب و نادر بوده اند.
اولین باغ وحش عمومی دنیا، در سال 1793 در پاریس به وجود آمد که درحقیقت یک باغ نباتات بود. این باغ وحش علاوه بر حیوانات، شامل یک موزه و یک باغ گیاه شناسی هم بود.
بزرگترین باغ وحش بعدی دنیا در سال 1829 در «ریجنت پارک» لندن به وجود آمد. بعداً نوبت «باغ وحش برلین» می رسد که در سال 1844 ایجاد شد که یکی از زیباترین و جالب ترین باغ وحش های دنیا در نوع خودش می باشد.
سایر باغ وحش های دیدنی هم در انگلستان ایجاد شده اند. به طور مثال در باغ وحش «ویپسنبد» و در «بلفوردشایر» انواع حیوانات از گوشه و کنار دنیا، آزادانه در محوطه بزرگ باغ وحش مشغول زندگی و گردش و راه رفتن هستند و فقط با تنها موانعی که روبرو می شوند، حصارهای ایمنی است که در اطراف محل زندگیشان ساخته شده است.  

  ورزش کشتی گیری چقدر قدمت دارد؟

کشتی یکی از اولین ورزش هائی بود که بشر شناخت. بیشتر از صدها منظره از مسابقات کشتی، روی دیوارهای قبور مصر باستان حجاری شده است و تمام آنها نمایشگر زیر و بم های این ورزش باستانی است که امروزه ما با آنها آشنا هستیم. بنابراین ورزش کشتی حتی در پنج هزارا سال قبل هم یک ورزش خیلی پیشرفته بوده است. کشتی بعنوان یک ورزش علمی و نظم یافته از مصر یا آسیا به یونان برده شده است. اما در یک افسانه یونانی آمده است که ورزش نخستین بار به وسیله «توس» فهرمان اختراع شده است.
کشتی یکی از شاخه های مهم بازی های قهرمانی در یونان قدیم بوده است. کشتی گیران یونانی روغن مخصوصی را به بدنشان می مالیدند و سپس روی روغن را خوب ریگ مالی می کردند تا به اصطلاح موضع خوبی در موقع کشتی داشته باشند.
قهرمان کشتی عهده قدیم، شخصی به نام «میلوکروتن» بوده که حدود 32 پیروزی در بازی های ملی و شش پیروزی هم در بازی های المپیک به دست آورده بود.
در ژاپن، که ورزش کشتی یکی از معمول ترین ورزش ها میان مردم محسوب می شود، اولین رکورد مسابقه کشتی مربوط به 32 سال قبل از میلاد بوده است. ژاپنی ها نوع خاصی از وززش کشتی دارند که به نام «سامو» نامیده می شود که در این نوع کشتی، وزن، خیلی اهمیت دارد. بعضی از قهرمانان «سامو» حتی بیشتر از 300 پوند وزن دارند و طبعاً خیلی هم قوی هستند، اما با وجود این سنگینی وزن، خیلی فرز و چالاک هستند.
در بریتانیا، حتی در زمان های خیلی قدیم هم به این ورزش خیلی توجه شده و به مقدار قابل ملاحظه ای توسعه داده شده است. بد نیست بدانید که «هنری هشتم» پادشاه انگلیس، خیلی به این ورزش علاقه داشته و خود یکی از کشتی گیران خوب به شمار می آمد.