بیائیم بهتر بدانیم وآموخته هایمان را بررسی کنیم(22)

چاپار چه بود؟

درست در زمان های قبل از ایجاد تلگراف و راه آهن، دولت ایالات متحده، دست به ایجاد یک نوع روش سریع السیر پستی زد که به نام «پونی اکسپرس» یا «چاپار» نامیده شد.
این روش پستی در سال 1806، شروع به کار کرده و حیطه عمل آن از «سنت جوزف» و «میسوری» تا ساحل اقیانوس آرام بود.
در این سیستم، برای به مقصد رساندن محموله های پستی، از اسب های تندرو استفاده می شد. هر اسبی 10 تا 15 مایل را طی می کرد و بعد سوارکار یا چاپار می بایستی روی اسب تازه نفس بعدی سوار شده و به همین ترتیب بقیه راه را طی کند. خود هر چاپار هم باید سه دفعه اسب عوض می کرد یعنی 30 مایل سفر می کرد تا بسته ها را به دست چاپار تازه نفس می داد.
این چاپارها، غالباً از بین افراد تعلیم دیده و با شجاعت و ورزیده انتخاب می شدند چون هر چاپاری در طول مسافرت خود، هر آن ممکن بود که با طوفان و باد و باران یا از همه بدتر با حمله ناگهانی سرخپوستان مواجه شود. بنابراین باید سعی می کرد که با وجود این پیش آمدها، وظیفه اش را انجام داده و پست را به سلامت به مقصد برساند، ولی در این روش عملاً و برخلاف اسم آن، از اسب های تندرو به جای یابو استفاده می کردند. بنابراین اسم «پونی اکسپرس» شاید اسم دقیقی برای این نوع روش پستی نبوده است.
این نکته را باید یادآور شویم که طبق اسناد و مدارک و نوشته مورخان، روش پست چاپاری در حدود 5000 سال قبل از میلاد در زمان داریوش در کشور پهناور ایران ایجاد شده بوده است.