بیائیم بهتر بدانیم وآموخته های خود را بررسی کنیم (11)

 اولین فضانورد چه کسی بود؟

 فکر مسافرت به ستارگان خیلی قدیمی است. ولی فقط در 50 سال گذشته بوده است که فضا نوردی و مسافرت به فضا عملاً امکان پذیر شده است.
اولین پیشقدم در این باره یک نفر روسی بود که «تسیولکوفسکی» نام داشت و برای نخستین بار استفاده از موشک (راکت) را برای مسافرت تحقیقات فضایی در سال 1903 پیشنهاد کرد. زیرا کار کردن موشک، تنها در اثر عکس العمل های موتورهاست و بستگی به اتمسفر محیط ندارد. او همچنین محرک های مایع را به جای محرک های سفت و جامد پیشنهاد کرد، چون مواد محرک جامد خیلی ضعیف و برای کنترل مشکل بودند. در سال 1926، اولین موشک ها با محرک های مایع، به وسیله «گودارد» آمریکائی به فضا فرستاده شد. در کشور آلمان هم تحقیقات دامنه داری در زمینه مسافرت فضائی به عمل آمد که نتیجه آنها، موشک نوع v2 با محرک های مایع بود که در بمباران هوائی انگلیس طی جنگ دوم جهانی از آن استفاده شد.
بعد از جنگ، بسیاری از متخصصین و دانشمندان موشک ساز آلمانی، توسط آمریکائی ها و روسها به اسارت گرفته شده و برای کار در طرح های پیشرفته موشک سازی اجیر شدند که این تحقیقات هم جهت ساختن موشک برای ارتش و هم جهت برنامه های علمی بود.
اما قبل از این که امریکا، آماده شود که اولین موشک را به فضا بفرستد، «اسپوتنیک» به وسیله اتحاد جماهیر شوروی، به فضا فرستاده شد که احتمالاً دانشمندان و متخصصین اسیر آلمانی در این موفقیت فضائی سهم به سزائی داشتند.
در 1961، شوروی با اقدام دیگری بار دیگر جهانیان را به حیرت و شگفتی درآورد. یعنی اولین انسان «یوری گاگارین» را به فضا فرستاد که گردش کامل دوره کره زمین را انجام داد.

  اولین دزد دریایی چه کسانی بودند؟

 دزدی دریایی که در دریاهای بزرگ انجام می گرفت هزاران سال ادامه داشت.
حتی کشتی های متعلق به یونان قدیم و رومی ها، غالباً و بارها در دریای اژه و مدیترانه، مورد حمله این دزدان قرار می گرفته است. در حقیقت دزدان دریایی تدریجاً آن قدر قدرت و جسارت پیدا کرده بودند که حتی جائی را که اکنون ترکیه نامیده می شود جهت مقرّ حکمروائی خود انتخاب کرده بودند.
به طوری که رومی ها در سال 67 قبل از میلاد، ناچار شدند که یک کشتی سرباز را برای گوشمالی دادن این دزدان جسور روانه و مقرّ حکمروائی آنها را خراب کنند.
دوره اوج شرارت و غارت دزدان دریائی بین سال های 1300 تا 1830 طول کشید. این دزدان دریایی بیشتر در بندرهای آفریقای شمالی مستقر شده بودند که ایالت «بربرها» نامیده می شدند و عبارت بودند از: مراکش، الجزیره، تونس و تریپولی. آنها به کشتی های اروپائی که از مدیترانه عبور می کردند، حمله کرده و بعد از غارت کشتی مسافرین آن را دستگیر کرده یا می فروختند، یا به صورت غلام درآورده و یا به عنوان گروگان نگاه می داشتند. بنابراین اگر الجزیره به سال 1830 توسط فرانسوی ها فتح نمی شد، شاید هرگز این غارت و چپاول دزدان دریایی هم به این زودی خاتمه نمی یافت.
یکی از اسم هائی که برای دزدان دریائی داریم، لفظ «نوکانیر» است. این دسته دزدان بین سال های 1500 و 1600 در دریای اسپانیا به دزدی و غارت مشغول بوده اند. در اصل اصطلاح دریای اسپانیا، معنی سواحل کارائیب آمریکای مرکزی و جنوبی را می دهد. در روزهای چپاول دزدان دریائی، این کلمه، همان معنی دریای کارائیب را می داده است.
«بوکانیر» ها غالباً ملاحان یا برده های فراری از کشورهای مختلف بودند که در جزایر یا بنادر هند شرقی گرد آمده بودند. آنها عادت داشتند که چهار پایان وحشی را شکار کرده و روی سیخ هائی خشک کنند که آن را بوکن می نامیدند و بنابراین نام «بوکانیر» را از این اسم گرفته اند.
دزدان دریائی غالباً گنج ها و جواهراتی را که از راه غارت و دزدی به دست می آوردند، در زیر زمین دفن می کرده اند. چون می خواستند کسی از جای گنج های آنها خبر نداشته باشد.
بنابراین، امروزه هنوز هم خیلی ها معتقدند که بسیاری از این گنج های مدفون دزدان دریایی در طول سواحل گلف از فلوریدا تا تگزاس، پراکنده است.  

  اولین تفنگ چه شکلی است؟

اولین اسلحه گرم که در اواخر قرن چهاردهم میلادی ساخته شد، نوعی تفنگ دستی بود.
این تفنگ دارای یک لوله آهنی یا مسی بود که در یک طرف مسدود می شد. در نزدیکی انتهای لوله (قنداق) سوراخ کوچکی تعبیه شده بود، که از طریق آن بتوانند باروت داخل تفنگ را آتش بزنند. این سوراخ به محفظه ای توخالی منتهی می گردید و در آن تکه چوبی راست و مستقیم وصل شده بود. مکانیزمی که تفنگ را آتش می زد، وسیله آتش رسانی یا «لاک» نامیده می شد. یک تکه فلز دو شاخه به یک طرف قندان تفنگ پرچ گردیده بود و در حدود سال 1425 میلادی به ساختمان تفنگ اضافه شد که محل فتیله آتش زنه بود. این تکه فلز دو شاخه به سمت جلو و عقب حرکت کرده و آتش را به مخزن باروت می رساند و به این ترتیب باعث اشتعال آن و خالی شدن تیر می گردید. تفنگـ هائی که بدین طـریق مـورد استفاده بودند، به نـام «تفنگ های فیتله ای» معروف بودند.
بین سال های 1475 و 1500 میلادی قدم دیگری در تکامل تفنگ برداشته شد و در نتیجه قنداق آن را به طرف پایین خم کردند. سپس شخص استفاده کننده می توانست آن را به خوبی در مقابل شانه اش نگاهداشته و آتش کند. در همان حال او می توانست به موازت لوله تفنگ نشانه گیری کند. این تفنگ را تفنگ شمخال می گفتند زیرا قنداقش خمیده بود.
در حدود سال 1515، وسیله آتش رسانی چرخ دار اختراع گردید. یک چرخ لبه زبر فولادی در مقابل تکه سنگ «پیریت» آتش زمانه مانند نصب کرده بودند. این چرخ در ظرف کوچکی که در بالای چرخ تعبیه شده بود تولید جرفه می کرد. ظرف مزبور پر از باروت بود و سوراخ ریزی آن را به قسمت داخلی لوله مربوط می ساخت.
در اروپا چندین نوع از این تفنگ ها به وجود آوردند که اولین تفنگ از این نوع «اسنپ هنس» یا تفنگ جرقه ای خوانده می شد. در اواخر قرن هفدهم، تا حد امکان تفنگ شمخال توسعه و بهبود و تکامل یافت. تفنگ جدید به وسیله جرقه و با کمک فتیله مورد استفاده قرار گرفت. از این تفنگ هم تا سال 1840 میلادی با تغییرات کمی بهره برداری می شد.
در سال 1807، سیستم تفنگ پاشنه دار اختراع گردید. این تفنگ دارای لوله فلزی تو خالی کوچکی بود که یک انتهای آن به لوله تفنگ پیچ شده بود در حالی که طرف دیگرش محل کپسول مشعل شونده یا چاشنی مواد منفجره قرار داشت. هنگامی که به وسیله آتش زنه جرقه تولید می شد آتش را به مخزن باروت منتقل می کرد و باعث انفجار می شد.