مناسبتهای روز بیست و چهارم دی ماه

 - رحلت حکیم و فقیه بزرگوار آیت الله سید ابواحسن رفیعی قزوینی ( 1353 ش )

 - انتصاب آیت الله سید علی خامنه ای به امامت جمعه تهران توسط امام خمینی (ره) ( 1358 ش )

 - استقبال بی سابقه مردم پاکستان از آیت الله خامنه ای رییس جمهور وقت ایران ( 1364 ش )

 - درگذشت عبدالوهاب وصال شیرازی محقق و شاعر ( 1373 ش )

 - درگذشت دکتر احمد تفضلی ایران شناس معاصر ( 1375 ش )

 - درگذشت مترجم شهیر معاصر استاد محمد قاضی ( 1376 ش )

 1- آیت الله ابوالحسن رفیعی قزوینی در سال 1270 ش ( 1310 ق ) در قزوین به دنیا آمد و دروس حوزوی را در قزوین و تهران گذراند. وی در تهران از محضر عالمان نامداری همچون میرزا عبدالنبی نوری، میرزا حسن کرمانشاهی و محمد علی آبادی استفاده کرد و در علوم معقول و منقول به مدارج والایی دست یافت. پس از ورود آیت الله شیخ عبدالکریم حائری یزدی به قم ایشان نیز به این شهر عزیمت کرد و به تدریس و تألیف پرداخت. میرزای قزوینی پس از سالیانی راهی قزوین گردید و حوزه آن دیار را رونقی دوباره بخشید. در حلقه درس این حکیم الهی شاگردان برجسته ای پرورش یافتند که حضرات آیات: حسن زاده آملی، محمد امامی کاشانی و امام خمینی از آن جمله اند. آیت الله رفیعی از افراد نادری است که علوم عقلی و نقلی را به خوبی فرا گرفته و مدارج عالی کمال را پیمود. از سید ابوالحسن رفیعی قزوینی آثار متعددی بر جای مانده که مسأله رجعت کتاب حج و خمس استدلالی از آن جمله اند وی سرانجام در 24 دی ماه 1353 ش برابر با اول محرم 1395 ق در 83 سالگی درگذشت و در حرم حضرت معصومه (س) به خاک سپرده شد.

 2- آیت الله سید علی خامنه ای رییس جمهور وقت اسلامی ایران در اولین مرحله از سفر دوره ای خود به چند کشور آسیایی و آفریقایی وارد پاکستان شد و مورد استقبال وسیع و گسترده مردم مسلمان این کشور همسایه قرار گرفتند. استقبال پر شور مردم از رییس جمهور ایران که به عنوان مهمان رسمی دولت پاکستان وارد این کشور شده بودند نشاندهنده علاقه مردم مسلمان پاکستان به انقلاب و نظام اسلامی حاکم بر آن به شمار می رود. در این سفر سه روزه رؤسای جمهور دو کشور خواستار گسترش روابط دو جانبه تجاری، صنعتی، کشاورزی، فرهنگی و نفتی شدند.

 3- عبدالوهاب وصال شیرازی متخلص به نورانی، از نوادگان شاعر معروف دوره قاجار است. وصال شیرازی در سال 1302 ش در شیراز به دنیا آمد. وی پس از طی دوران تحصیلات مقدماتی در شیراز به تهران رفت و دکترای زبان و ادبیات فارسی گرفت. نورانی از آن پس در بخش زبان و ادبیات فارسی دانشگاه شیراز به تدریس پرداخت و از همین مرکز علمی با درجه استادی بازنشسته شد. از جمله کارهای ادبی وصال تصحیح و تحشیه بر متون کلاسیک است که تصحیح مصیبت نامه عطار، هزار مزار و نواید السلوک از آن جمله است. وصال شیرازی بیش از 30 سال عضو پیوسته انجمن ادب فارسی بود و در جلسات کانون دانش پارس شرکت مستمر داشت. وی سرانجام در 71 سالگی درگذشت.

 4- استاد احمد تفضلی در سال 1316 ش در اصفهان به دنیا آمد. وی در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد و سپس در رشته فرهنگ و زبانهایی باستانی ایران در دانشگاه لندن به تحصیل پرداخت و مدرک کارشناسی ارشد و دکترای خود را در همین رشته کسب نمود. او استاد برجسته دانشگاه تهران، عضو پیوسته فرهنگستان زبان و ادب فارسی و در حوزه زبانهای باستانی، دارای شهرت جهانی بود. وی به پاس ترجمه کتاب نخستین انسان و نخستین شهریار در تاریخ افسانه ای ایران به دریافت جایزه کتاب سال 1369 جمهوری اسلامی ایران نائل شد. دکتر تفضلی همچنین به پاس تصحیح انتقادی گزیده های زادسپرم و ترجمه آن به فرانسه به اخذ جایزه ببن المللی کتاب در سال 1374 نائل آمد. ایشان همچنین به جهت خدمات به ادبیات فارسی به عنوان زبان علمی جهانی به عنوان نخستین استاد از قاره آسیا موفق به دریافت دکترای افتخاری از شورای علمی دانشگاه دولتی سن پترزبورگ فدراسیون روسیه شد. سرانجام این دانشمند برجسته ایرانی در 24 دی ماه 1375 ش در 59 سالگی دار فانی را وداع گفت و رخ در نقاب خاک کشید.

 5- استاد محمد امامی قاضی که بعدها به محمد قاضی تخفیف شهرت داد، در مرداد ماه 1292 ش در مهاباد به دنیا آمد. وی پس از اخذ لیسانس به کارهای متنوع اداری و دولتی روی آورد و به دلیل تسلط به زبان فرانسه، به ترجمه آثار بر جسته ادبی و تاریخی جهان پرداخت که بی شک آشنایی نسل کنونی با حجم عظیمی از رمانهای مشهور غرب، مرهون تلاش و ذوق ورزیهای محمد قاضی است. نثر ترجمه های او چنان شیوا و رسا و بدون تعقید و گره است که آثارش را به واقع سر مشقی برای دیگر مترجمان ساخته است. قاضی به جز ترجمه آثاری از قبیل: دن کیشوت، سپید دندان، جزیره پنگوئنها، تاریک ترین زندان و مهاتما گاندی و ... که جزو برترین آثارر ادبی جهان محسوب می شوند، چند داستان و نیز کتابی درباره سرگذشت ترجمه هایش و کتابی با عنوان خاطرات یک مترجم دارد که در آن با بیانی بسیار جذاب از دورران کودکی و زندگی خود سخن گفته است. محمد قاضی گرچه بیش از 30 سال از آخر عمر خود را تنها با عینک می دید و با سمعک می شنید و با صوتک سخن می گفت، اما تا واپسین روزهای عمر، از کار و خلاقیت باز نایستاد و بر گنجینه نفیس آفرینشهای ادبی خویش گوهری دیگر می افزود. این استاد مترجم سرانجام پس از تحمل سالها بیماری در 24 دی ماه 1376 ش در 84 سالگی دار فانی را وداع گفت و پیکرش بنا بر وصیت او در زادگاهش مدفون گردید.